Çocuklar gibi eğlenmek. hiç düşündünüz mü bu deyim üzerine? kim bilir kaç defa kullanmışızdır hayatın içinde, düşünmeden, sormadan, sorgulamadan. Neden sadece eğlenmek değil de çocuklar gibi eğlenmek deriz?
Ben böyle anlarımı hatırlıyorum, o sebeple de bu soruya naçizane bir yanıtım var. Çocuk eğlenirken, gülerken yarını düşünmez. Bırakın yarını bir dakika sonrasını hesaplamaz. O andır onun tek gerçekliği. Güldüğü, eğlendiği andır yaşamı. Planlar yapmaz, hayal kurar. Gülerken de eğlenirken de dibine vurur. Korkmaz. Demez "çok güldüm çok ağlayacağım" diye. Sonradan öğretirler ona. Bu hayatta mutlu olabilmek için, gülebilmek için bir bedel ödemesi gerektiğini sonradan öğretirler. Öğrendi zaman da çocuk olmaz zaten. Büyük olur. Eğlendiğinde "çocuklar gibi eğlendim" der ara ara.
Ara ara söyler bunu. Çünkü çocuklar gibi eğlenmek bu büyük dünyada zordur artık. Öyle ya dertleri bir kenara koyup karnın kasılana kadar gülmek her baba yiğidin harcı değildir. Cesaret ister, yürek ister. Neden mi? Çünkü büyüksen inanırsın her kahkahanın bir bedeli olduğuna. Oysa bu bize öğretilen en büyük yanlıştır. Belki de ilk büyük yanlış.
Gülmek için hayattan izin almamalı. Aynaya baktığınızda gördüğünüz yüz size tanıdık geliyorsa gülmek için bir sebebiniz var demektir.