Gölge

Her gün aynı güne uyansak sıkılırdık muhtemelen. Hatırlıyorum yazın o şahane güneşinden utanmazca sıkılıp “ay bi yağmur mu yağsa ne” diye serzenişte bulunduğumu. İnsan evladının özünde var galiba hep daha fazlasını, en fazlasını istemek.

Uyandığımız her günün farklı maceralar getirmesi de zor olsa gerek. Şahsım adıma konuşuyorum tabi ki. Öyle meslekler var ki her dakikası ayrı bir hikaye; bunlara kıyasla benim hayatım ana hatlarıyla tarif edilebilir nitelikte!

Aynalara bakıyorum bu sıralar. Mecazi anlamda söylüyorum; tabi ki tüm gün aynaların karşısında kendimi izlemiyorum fiilen.

Aynalara bakıyorum her dakika.

Her insanın yüzünde arıyorum kendimi, hayatımdan bir parça.

Neden yapıyorum bunu bilmiyorum.

Galiba bir şeylerin tanıdık gelmesini istiyorum.

Aynalara bakıyorum.

Aydınlık ferahlık denen aynaları arıyorum.

Her surette, her nefeste işte diyorum 3 yıl öncesi

İşte şu da gelecek belki.

Böyle yazdığıma bakmayın, aynaya bakmak çok yorucu. En azından benim için.

Çünkü ben hem yaşadığım beni hem de kendimi arıyorum.

Bir de bir ağacın gölgesini özlüyorum.

Kökleri derinlere uzanan, en cabbar fırtınalara dirençli, kollarını semaya kaldırmış, koskoca bir ağacın gövdesini özlüyorum. Gölgesinde saatlerce miskinlik edebileceğim, her anımda koşup saklanabileceğim gölgesini özlüyorum.

Arayan mevlasını bulurmuş, kim bilir ben de bir gölge bulurum belki.