Ben çocukluktan beri meraklıydım pasta börek işlerine. 5.sınıftaydım ilk kekimi yaptığımda.Gayet de güzeldi; yani gideri vardı en azından. Yemiştik ailece. O gün bugündür de girerim mutfağa yeni tarifler denerim, birşeyler karıştırırım. Az emek de değil hani mutfakta harcanan. Bir çeşit mesai de denebilir. O yüzden vize- final zamanları çok fazla giremem. Zamanımı çok alıyor diye. Ama müsaitsem, tatildeysem falan değme keyfime. Annemin "malzemeyi ziyan etmese bari" bakışları altında kararlı girerim mutfağa. Annemin de bakmayın bu bakışlarına, güvenir bana. Misafirleri geldiğinde falan pasta börek sorumlusu benim. Kendisini ANA yemeklerden sorumlu tutarız hep.
Mutfakta birşeyler yapmak çok keyifli. Aslında bir çeşit terapi de denebilir buna. Spor yapmak gibi. O an sadece önündeki malzemelerle iyi bir iş çıkarmaya özen österiyorsun, ona yoğunlaşıyorsun. Yoğunlaşmazsan zaten anlıyor mudur nedir kekin kabarmaz, kurabiyen sert olur. Sen misin benle ilgilenmeyen dercesine fırın tepsisinin içinde hain hain oturur kazınmayı bekleyen poğaçalar. O sebeptendir ben pek bir konsantre çalışırım. Pardon yanlış ifade ettim, öhüm öhüm içine sevgi katarım yaptıklarımın. İşte sonunda da süper bir şey çıkar ortaya, oturur yeriz her beraber. Mutfak öyle önemlidir yani. Tüm aileye hitap ettiğiniz, başrolü üstlendiğiniz büyü bir sorumluluk alttan alta. Ama en güzeli yaptıklarınızla tüm aileyi bir şekilde kendine ve yaptıklarına bağlamak, orada birleştirmek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder