Küçükken geçmeyen zaman büyüdüğünüzde acısını çıkarırcasına akar durur.
Geçer de geçer.
 Elinize kuru bir diploma verir; cebinize anılarını koyar; bir kaç damla gözyaşı. Zihin karışık.
Yıllar boyunca koşup duran zihin nasıl karışık olmasın! Bu mudur yolun sonu? Onca çaba, koşturma? Sahi nereye koştuk biz? Büyüyüp hayattan daha az zevk alır hale gelmemize mi koştuk? Bu yolda bir kaç uyarı levhası elzem, öyle değil mi?